Εικόνες, μνήμες και μπασκετικές τελετές

Μυρωδιές ιστορίας γεμάτες Γκάλη, Γιαννάκη και φλεγόμενο Αλεξάνδρειο! Παιδικά χρόνια! Στο σαλόνι μαζί με τον πατέρα και ξεσπάσματα σε κάθε μεγαλειώδη προσπάθεια του «Νικ». Δεν είχε σημασία που υποστηρίζαμε άλλη ομάδα, εκείνη την μέρα ήμασταν Άρης από κούνια!

Μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι κανείς δεν μίλαγε σε κανέναν! Όλοι ήταν απορροφημένοι στην μυσταγωγία. Ο «ξανθός» πηγαινοερχόταν στον πάγκο, άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όποτε κάτι δεν του άρεσε άρχιζε τις κραυγές.

Οι εξέδρες έμοιαζαν με ηφαίστειο από το οποίο πήγαζε κίτρινη λάβα. Ο Δαμιανίδης έδινε τον ρυθμό, ο «στρόγγυλος» βαρούσε το τύμπανο και ο κάθε αντίπαλος κοιτούσε εκστασιασμένος ίσως και λίγο φοβισμένος, 6.000 θεότρελους να χορεύουν στη νιρβάνα τους.

Έμπαινε στο γήπεδο συνήθως ο Γκάλης πρώτος , τα γούρια βλέπετε του Ιωαννίδη. Aπό τα χαρτάκια δεν έβλεπες στο μισό μέτρο. Εικόνες, μνήμες, πίνακες του μυαλού και μάλιστα από την τηλεόραση, αφού μόνο λίγοι ευλογημένοι ήταν σε αυτές τις μαγικές μπασκετικές τελετές.

Αν το μπάσκετ ήταν κάτι με συνείδηση, αν είχε μιλιά, λόγο και αισθήματα ένα πράγμα θα ζητούσε από το μαγικό τζίνι: «Ένα ακόμα παιχνίδι με τον Σαν Επιφάνιο να μαρκάρει τον Γκάλη και τον Γιαννάκη να κυνηγά τον Σολοθάμπαλ»