Οι δισεκατομυριούχοι κομουνιστές

Ποιος δεν θέλει να γίνει εκατομμυριούχος; Πόσοι είναι αυτοί που δεν σκέφτονται ούτε για πέντε δευτερόλεπτα την μέρα, τρόπους που θα τους φέρουν πολλά ή λίγα χρήματα;
Καθόλου κατακριτέο από μένα! Και εγώ έτσι λειτουργώ και μάλιστα πολλές φορές σκέφτομαι περισσότερο από όσο πρέπει πως θα πλουτίσω. Δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ, άσχετα με το γεγονός ότι πολλές φορές υποκρίνομαι.
Αν θεωρείται βέβαια υποκρισία να γουστάρεις την ροκ μουσική και να σε νοιάζει το χρήμα; Ή να το παίζεις επαναστάτης και να φοράς μπλουζάκι “Burberry”;
Η διαφορά του να υπηρετείς το σύστημα, από το να γνωρίζεις ότι το υπηρετείς, έτσι κι αλλιώς είναι μηδαμινή.
Τρελαίνομαι όμως, με κάτι τυπάκια που το παίζουν σφυροδρέπανο! Πολιτικοποιούνται υπέρ της κοινοκτημοσύνης και αφήνουν μούσια για να μοιάζουν του Τσε, ενώ την ίδια στιγμή ανακαλύπτουν πρωτότυπες εφευρέσεις για να αδειάσουν όσο αίμα έχει απομείνει στις φλέβες των ανθρώπων που εργάζονται στις επιχειρήσεις τους.
Όσοι βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει ίσως καταλάβουν ποιους, ή για την ακρίβεια ποιον εννοώ! Αν κάποιος αντιληφθεί ότι μιλάω για εκείνον, να το βγάλει από το μυαλό του, δεν είναι αυτός. Απλούστατα γιατί ο μουσάτος μακελάρης εργαζομένων, δεν μπορεί καν να βάλει τον εαυτό του σε αυτή την συνομοταξία. Μοιάζει σοφός, είναι όμως, φελλός!