Στα χνάρια του "πορνόγερου"

Don’t try

«Μπαινοβγαίνεις στα μποτιλιαρίσματα ανάμεσα σε άλλους που οδηγούν για να βγάλουν το ψωμί τους χωρίς καμία αίσθηση του κινδύνου, της πραγματικότητας, της ροής του χρόνου ή της συμπόνιας. Νοιώθεις την απόγνωση που βγάζουν οι μηχανές τους, η ζωή τους είναι το ίδιο απελπισμένη και μονότονη με την δική σου. Βρε, δεν πάει να γ… ο κόσμος όλος»

CHARLES BUKOWSKI

Αν ο Σέξπιρ κάπνιζε μαριχουάνα, ο προφητικός Ιούλιος Βερν ήταν μεθύστακας, ο Τρούμαν Καπότε γυναικάς και ο Καζαντζάκης φίλος της εκκλησίας τότε κάλλιστα μπορούσαμε να δεχτούμε τον Μπουκόφσκι ως ένα προϊόν ανελέητου λογοτεχνικού οργίου των προαναφερόμενων. Επειδή όμως, ο καθείς που αναφέρθηκε αποτελεί μια ξεχωριστή λογοτεχνική, μυθική φιγούρα κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει όσο και να προσπαθεί το φαινόμενο του «πορνόγερου».
Ο «Μπουκ» είναι ο ποιητής του σύγχρονου μεσαίωνα, είναι η τσατσά που δεν φοβάται να παρουσιάσει την πιο γριά και άσχημη πόρνη στο μπουρδέλο της κοινωνίας που εργαζόταν και ζούσε. Απέδειξε πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της κάθε ψεύτικης δήθεν δομημένης ζωής μας, απλά γράφοντας την αλήθεια χωρίς να μασάει, με τρόπο λυρικό.

Όπως γράφει εξάλλου και η Σώτη:

«Οι μεθυσμένες κραυγές του Μπουκόφσκι δεν είναι παρά μελαγχολικά τραγούδια για έναν κόσμο που ζει και πεθαίνει τόσο άσχημα»…